En dan staat je leven ineens op zijn kop.
Want voor je het zelf goed en wel door hebt, ben je 4 tot 6 maand uit de running door een ongeluk. De vragen die in mijn hoofd blijven spelen. Waarom droeg ik geen helm? Waarom reed ik zo hard? Ben ik buiten westen geweest? Ik weet het gewoon niet…
Eind mei tijdens een dienst op mijn werk waar we met elektrische fietsen over het terrein rijden ging het mis. Voor ik het door had blokkeerde de voor remmen door een scheur in de velg (die er al bleek te zitten). Met als gevolg dat ik met een 26 km per uur voorover gelanceerd werd over de fiets. Wat er daarna allemaal gebeurt is blijft voor mij nog een raadsel. In een waas ben ik opgestaan en heb ik mijn dienst nog afgemaakt tegen het advies van mijn collega’s. En naderhand nog wel netjes een Tetanus prik gehaald bij de huisarts.
De zondag nacht erop wordt ik echter wakker niet wetende wie ik was of waar ik was. Gelukkig heb ik in mijn telefoon noodnummers staan en heb ik de eerste de beste gebeld en voor ik het wist lag ik in de CT scan. Op de uitslag was niets ernstigs te zien maar bleek het om een pittige hersenschudding te gaan. Jammer genoeg bleef het daar niet bij, pijn in mijn heup en bekken werden erger dus hup terug voor foto’s waarop niets te zien was, dus zal er wel wat gescheurd of beurs zijn o.i.d.. Alleen lopen ging dus echt niet oké.
Een beetje fysio en klaar toch?
Niet dus… 2 dagen later begint een schram aan mijn middelvinger te ontsteken, dit blijkt fijt te zijn. Een hele hardnekkige bacteriële infectie wat enorm pijnlijk kan zijn. In een notendop, de 1ᵉ keer onder algehele narcose geopereerd en de 2ᵉ keer bijna het hele ziekenhuis bij elkaar gegild om de nagel te verwijderen. Voor mijzelf had ik even genoeg pijn gehad met als gevolg even geen BDSM, geen blog content en geen feestjes.
We zijn nu 3 maanden verder en langzaam gaat het beter. Een MRI-scan hier en daar geeft wat meer inzicht waardoor ik doelbewuster kan herstellen.
Waar Mx. Jessica was?
Die is kort na mijn ongeluk onderhand bij mij komen inwonen om voor mij te zorgen. Wel met de nodige uitstapjes voor der eigen sessies en afspraken. Hier zal ik haar nog een hele lange tijd ontzettend dankbaar voor zijn. Zij heeft zo nu en dan ook gewoon de training doorgezet. Want waar je lichamelijk niks kunt, kan je in woorden altijd je onderdanige kant tonen. Denk hierbij aan:
“Meesteres mag deze onderdanige alstublieft iets te drinken?” of “Zou U mij kunnen helpen met…?” Nou ja vul maar in dus.
Het heeft de relatie die we hebben wel sterker gemaakt niet alleen privé, maar ook de D/s dynamiek die we hebben. Alleen de blogs van afgelopen paar maanden zullen wat minder zijn geweest, maar als je toch niks kunt ga je andere leuke dingen verzinnen.
Hierdoor zijn de Sekszorg, ABDL, Medische Sessies en Escort in het leven gekomen en blijf ik het schrijven van mijn belevenissen/blog een leuke vinden. Dus jullie zijn nog lang niet van mij af.
Veel Liefs,
Asja