Een adembenemende sessie

Hé ja, leuk een onbekende fetish werd een adembenemende sessie

Hoe het begon

Het begon met een middag wat verveelt op Fetlife rond klikken en daar opeens op een profiel kwam van iemand met hele vreemde onbegrijpelijke fetishes. Getriggerd worden en dan een writing maken en voor je het weet heb je 2 partners in crime met @TheDukeF72 en @Firestorm, die gezellig mee gaan doen. Of nou ja, Firestorm deed mee en The Duke sloeg aan het organiseren. Voor de verhaallijn gebruik ik onze Fetlife namen. Het verhaal is ook te lezen op Fetlife: https://fetlife.com/users/11607437/posts/11776520

Breathplay en huil/tranenfetish

Dus toen opeens zo’n 4 maanden later, zitten we in een mooie appartement vol spanning te wachten op wat we eigenlijk met wie gaan doen. Op het programma: asphyxiophilia en dacrofilia. We hebben beide geen idee. Breathplay (asphyxiophilia) en tranenfetish (dacrofilia) horen we vrij snel terplekke van de charmante en tikkeltje sadistische Mx. Jessica. We maken even kennis en krijgen meteen door dat deze dame heel goed weet wat ze gaat doen. Jarenlange ervaring, medische kennis en een hele rustige vibe over zich en wij voelden ons meteen in goede handen. Tsja ik dacht nog… breathplay een beetje hand over je mond, misschien iets met een plastic zak? Kun je daar een avond mee vullen? Zeker kun je daar een avond en halve nacht mee vullen.

Nekklem en latex handschoenen

We beginnen rustig. Nou Firestorm begint, die durft dus gewoon eerst, dapper wijf dat ze is. Op haar knietjes met Jessica achter haar, hup gewoon in de nekklem, wat best een pijnlijk gevoel is, merk ik daarna, maar ook grappig, omdat je toch wel opeens een raar gevoel in je hoofd en lijf krijgt. En eerlijk is eerlijk zo’n lekker warm lijf zo close tegen je aan, ik kan er wel aan wennen. Maar ja breathplay is nog veel meer, er is klaarblijkelijk een heel lijstje dat afgewerkt gaat worden. We willen het tenslotte wel echt ervaren. Mx. Jessica vertelt tussendoor hoe leuk ze dit zelf ook vindt, de connectie en de rust in haar hoofd die ze ervan krijgt.

Het lijstje… tijd voor breathplay via hand op je mond en neus. Maar wel met latex handschoenen anders kun je smokkelen. Dat kan natuurlijk niet de bedoeling zijn. Firestorm en ik knikken braaf, nee smokkelen… tsss… het idee. En inderdaad er kan niet gesmokkeld worden en dus tikken we echt op een gegeven moment af. We hoeven niet out, gewoon beetje ervaren hoe het is om even geen adem meer te kunnen halen en het wat benauwd te krijgen.

Gasmasker

Niet ademen kan dus op veel manieren begrijpen we al snel. Bij het hand voor je mond, kun je gauw inademen en dan op je adem teren. Maar ja hoe leuk is het als je niet voorbereid aan de adempauze start. We gaan door met een gasmasker, we gaan nu maar even erbij liggen. Met het masker op gaat ademen prima, behalve als Jessica opeens besluit de opening af te dichten.

Dan opeens wordt ademen ingewikkeld. Ze deed het ook net na een uitademing nog voor ik weer kon inademen. Al heel snel voel je dan bij het proberen om lucht te krijgen het gasmasker tegen je gezicht drukken, vacuüm zuigen. Afkloppen, adem halen en hup opnieuw wordt de luchttoevoer afgesloten, zo gaat dat een aantal keer door. Ik merk dat ik echt in een soort subspace kom, een rush als je weer adem kan halen en dan meteen weer geblokkeerd wordt. Ik dein mee op een soort subspace golven. enjoying subspace, dit vind ik best heel lekker. Hoewel het ook echt wel strugglen is. Ja deze is leuk besluit ik. Even chillen en dan gaan we door.

Reversed CPR

Een tussendoortje is de reversed CPR. (je weet wel die van hartmassages) We liggen op een hocker, op onze rug. Jessica gaat vervolgens gezellig met haar onderarmen op onze borstkas/buik leunen. Echt leunen. Zodat je na elke uitademing eigenlijk niet meer kunt inademen. CPR is misschien een te vriendelijk woord, het is eigenlijk meer pletten. Ik probeer nog te sjoemelen en terug te drukken met mijn buikspieren. Kansloos natuurlijk en een recept voor spierpijn

Plastic zak

Fuck denk ik, dat vind ik echt eng. Een plastic zak over je hoofd. Nooit doen, hoor ik mijn moeder nog in mijn hoofd zeggen. Gelukkig durft Firestorm weer eerst, bikkel! Eigenlijk duurt het best lang voordat ze in de lichte paniek modus komt. Dan ben ik aan de beurt.

We mogen weer op de fijne zachte hocker liggen. Het is echt luxe breathplay. De zak gaat over mijn hoofd. Het is zo’n dun pedaalemmerzakje, maar je ziet er echt niks door heen. Een witte mist wereld. En al snel wordt het warm en benauwd. Maar heel lang gaat het prima en lig ik gewoon ontspannen te ademen in mijn zakje. Jessica houdt hem strak om mijn nek en zorgt er voor dat de zak niet tegen mijn neus of mond aan gaat drukken bij het inademen. En dan opeens is er niet genoeg lucht meer. Ik hoor Jessica zeggen, hou nog even vol.

Als veiligheidspal, heb ik een sleutelbos in mijn hand die ik op de grond kan laten vallen als ik het niet meer trek. “hou nog even vol!” Ja dat wil ik heel graag, maar er is geen lucht, er is niks in de zak, hoe hard ik ook in adem. Ik kan alleen maar denken: ‘er is niks, er is niks, ik wil wel volhouden, maar er is niks’. Dus ik laat de sleutel vallen en meteen is de zak van mijn hoofd af. Woho en dan dat ademen… aargh… bizar en hemels. Zo underrated… adem halen.

Een neck tie met touw

In het appartement zit een grote metalen oog geschroefd in de stalen H profiel van het plafond. Ideaal voor wat touwwerk. Jessica bindt zorgvuldig een touw rond mijn nek, en plaatst hem ook heel precies. Ze wil hem duidelijk op een bepaalde manier hebben zitten. Daarna haalt ze het uiteinde door het oog. Zo ook met Firestorm, waar ik rug aan rug mee op het bankje zit.

Ze trekt het touw aan zodat strak rond mijn nek komt te staan. Dit vindt mijn primal sub kant lekker. Ik ga meteen grommen en voel me zelf in een heerlijke space afzakken. Niet eens omdat ik niet kan ademen, dat gaat eigenlijk best goed, het is het gevoel rond mijn nek, het touw wat ik echt lekker vind. Heerlijk is dit, lekker tegen Firestorm aan, hand in hand, langzaam mee deinen op de space golven.

Na een korte pauze, is het tijd voor het echte werk, in breathplay land. Jessica zegt het heel opgewekt. We gaan waterboarden! Pardon, hoor ik Firestorm denken. Ja zegt Mx. Jessica we beginnen gewoon soft. Niet meteen met de douchestraal erop. Dus kom maar liggen, hier op mijn bankje. Dikke handdoek eronder, zodat het bankje niet nat wordt. ( Nee zeg, dat zou vreselijk zijn. ) Firestorm gaat liggen, als ik er nu toch ben, why not, lijkt ze ook te denken. Het is ook vooral de rust die Jessica uitstraalt, en hoe en wat ze vertelt wat een vertrouwd gevoel geeft.

Waterboarding

Liggend op het bedje gaat de theedoek over mijn hoofd. Met haar ene hand houdt ze hem strak rondom mijn neus en mond gedrukt. Dan begint ze langzaam water te druppelen. Het komt in mijn mond, ik slik het weg. En nog meer, ook druppels tegen mijn neus gat. Opeens en voel ik het ook in mijn neus gaan, dus daar gaat het niet, maar mond open en er komt meer water in mijn mond. Ik probeer het weg te slikken en wil ademen, maar dat gaat niet want er is nieuw water in mijn mond en door de doek heen gaat het ook niet. Ik laat de sleutels vallen en meteen is er weer lucht. Bizar dit.

Ik ga weer liggen, doek weer over mijn gezicht. Niet opdrinken, bedenk ik me, dat werkt niet, uitspugen, langs je monde laten lopen, weg blazen. Dat gaat ietsje langer goed, ik voel het langs mijn hals lopen, maar al gauw is de doek doordrenkt met water en is er overal water en vooral geen lucht. De sleutels, ademen en weer door. Dit is ook een soort spelletje om te zien hoe je het wel kunt regelen. De hoeveelheid water is ook gewoon heel weinig… paar mini scheutjes. Een halve minuut hooguit en dan gaat het al niet meer, dit is echt zo’n bizarre mindfuck.

Ondertussen zit de Duke erbij en kijkt vol verbazing toe en zorgt voor de tussentijdse suiker aanvoer. Druifjes, drankjes om ons wel op de been te houden. Het is fantastisch leuk maar het kost me een bak energie deze spelletjes.

Nog een keer het gasmasker

Als afsluiting mogen we er één uit het rijtje kiezen, die we hebben gedaan. Het gasmasker wordt het echte toetje. Maar zonder afkloppen, gewoon even schudden met je hoofd, en dan bepaalt Mx. Jessica wel of het echt tijd is voor adem of niet. Door het masker heen kan ik haar zien. De afsluiting komt heel snel, ik heb geen voorraadje adem in kunnen slaan, en voel al snel de verstikking opkomen. Ik schud en kijk haar door kijkgaatjes aan. Ze lacht lief terug en kijkt vragend en laat me heel even strugglen om me dan een ieniemienie beetje adem te gunnen. Ik kijk haar wat verward aan en zie een minzame glimlach. Ja zij zou bepalen.

Zo gaat het een tijdje door. Af en toe kan ik een beetje lucht pakken en vraag ik me in verwarring af of ik voor niks mijn adem in aan het houden ben. Maar als ik dan echt effe een grote hap lucht wil nemen dan blijkt dat toch niet te kunnen. Ik schud met mijn hoofd. Ze telt af van 5 naar 0 en dan mag ik echt even goed doorademen voordat de hand er weer op gaat. Ik schud met mijn hoofd en ze begint te tellen bij 10. 10 ? What the fuck denk ik. Dat haal ik echt nooit. Het masker zit super vacuüm tegen mijn gezicht, kleine mini hapjes waar geen zuurstof bij zit. Ik kijk haar aan, voel tranen branden en dan stopt ze bij 5 en krijg ik meer lucht.

Nog een keer? Maar dan wil ik je tranen zien, aldus Mx. Jessica

Nog een keertje zegt ze je kunt het… zo lang mogelijk. We houden intens oogcontact, ik struggle en vecht, wil doorzetten maar geen adem is echt geen adem. Er is geen lucht, geen lucht, geen lucht. Ze ziet het en haalt het masker van mijn hoofd. Tranen, ja hoor daar zijn ze. Wat voelt dat toch heerlijk, die ontlading. Ze knuffelt me en houdt me stevig vast. Zo fijn! En… daarmee is ook Dacrofilia in in ieder geval een beetje aan bod gekomen.

We praten nog heel lang na en maken er een gezellige nacht van. Uiteindelijk gaan we om 5.00 uur slapen. Mx. Jessica is naar huis gegaan en Firestorm, ik en The Duke delen het kingsize bed.

Dankjewel lieve Mx. Jessica voor deze onvergetelijke ervaring

Disclaimer:

Breathplay is gevaarlijk! In het verhaal hier boven is een basis sessie gedaan in een veilige vertrouwde omgeving met de nodige voorzorgsmaatregelen. Er is een spotter bij aanwezig geweest, en de uitvoerende partij is medisch onderlegd om deze handelingen veilig te kunnen en mogen doen. Voor vragen, een ervaring of training mag je contact op nemen met mij, Mx. Jessica.