Mijn transitie reis: Waar het begon tot nu… (Deel 1)

Eindelijk is de blog er dan over mijn transitie. Veel mensen bleven mij vragen wanneer ik deze blog nou ging schrijven en of ik hem wel ging schrijven. Het is een erg persoonlijke en ik zal mij hier ook heel kwetsbaar opstellen. Want het leven van een transgender persoon in transitie is niet altijd even makkelijk. Ook benoem ik het bewust mijn reis omdat je altijd obstakels, drempels en opstoppingen tegen komt.

Hierbij wil ik ook gelijk zeggen dat dit mijn verhaal is. En ik bedoel hiermee dat er mensen zijn die er kritiek op kunnen hebben over hoe ik een bepaalde weg heb bewandeld. Tot aan de keuzes die ik heb moeten maken. Maar ook zullen er mensen zijn die het lezen en zichzelf er in kunnen vinden. Of in een zelfde soort situatie zitten. Als dit laatste het geval is neem dan sowieso contact met mij op. Je bent niet alleen en er zijn genoeg mensen en lotgenoten om mee te praten. Neem anders ook eens een kijkje op mijn Coaching website.

Ook wil ik er bij zeggen dat ik sommige namen fictief houdt vanwege privacy redenen. Deze blog is een lang proces met ook veel uitvragen. Ook hierbij is een opbouw van tijdlijn nodig om het echt goed te begrijpen.

Tot aan 10 jarige leeftijd.

Transitie Transgender Transitie reis Genderidentiteit Transgender persoon Obstakels transitie Transgender ervaringen Interseks Genderdysforie Transitieverhaal Trans Meesteres Hormonale behandeling ZelfacceptatieEigenlijk heb ik altijd al geweten dat ik niet in het goede lichaam zit. Op jonge leeftijd zijn mijn interesses al zo geweest dat ik dingen wilde die eigenlijk typerend voor meisjes waren. Als ik er achteraf over na denk was ik een jaar 5 of 6. Deze periode kwamen de Spice Girls en Britney Spears op met hoge plateau schoenen en leuke outfits. Die wilde ik ook natuurlijk, en dus ook de kleding van de meisjes afdeling had meer mijn voorkeur. Maar helaas kon/mocht dit niet en “was het nou eenmaal zo”. Zelf heb het mijn ouders dan ook nooit kwalijk genomen, die wisten ook niet beter.

Je wordt als jongetje geboren en zo moet je jezelf dan ook maar presenteren. Mijn ouders wisten ook niet wat mij bezig hield. Ik was vooral bezig mijzelf te ontdekken en waarom ik anders was dan de meisjes in mijn klas. Hierbij was ik ook meer bevriend met de meisjes uit mijn klas dan de jongens. Maar één ding wist ik zeker, ik was anders.

Op 10 jarige leeftijd heeft mijn leven een behoorlijke seksuele ommezwaai gemaakt. Op vakantie leerde ik een meisje kennen, oef mijn eerste echte vriendinnetje. En zij bleek ouder te zijn dan mijzelf. Iets gelogen over mijn leeftijd en helemaal verliefd mochten wij ook eens bij elkaar blijven slapen van onze ouders. Ik zag dit als twee vriendinnen die samen een pyjama party hadden. Wist ik veel dat zij ook seksueel 2 jaar ouder was dan mijzelf. Tijdens dit “slaapfeestje” had zij het kamasutraboek van haar ouders erbij gepakt en hebben we enkele van de afgebeelde standjes uitgeprobeerd.

Hoewel ik voor een jongetje er vroeg bij was, wist ik als meisje al wat lekker was. Daadwerkelijk seks met een ander meisje. Deze jeugdliefde heeft verder niet lang standgehouden omdat zij ver weg woonde.

Puberteit, ughh…

En toen kwam ineens de puberteit om de hoek. Naar de middelbare school en daar ging een wereld die voor mij open. Nog steeds met het gevoel dat het niet klopte voor mij over hoe ik mij voelde. Inmiddels waren er meisjes die vrouwen werden, van menstruatie tot aan het groeien van de borsten. Op dit punt realiseerde ik mij dat ik toch anders was dan ik mij voelde. Ik kreeg geen borsten maar de baard in mijn keel. Hierbij zette ik mij ook meer af van mijn ouders en begon mij meer punk/goth/skater te kleden, ik wilde anders zijn. Maar ook fysiek merkte ik dat er al een vrouwelijk kant in mij zat. Iets dat zich niet sterk genoeg kon of wilde ontwikkelen denk ik. (Achteraf blijk ik dus daadwerkelijk interseks te zijn met het hebben van een dubbele hormoon huishouding)

En als je denkt dat je leven niet nog verder op zijn kop kan? Ja een depressie en psychose kregen de overhand. Of was dit het wel, had ik gewoon niet moeten aangeven bij de hulpverlening dat ik met andere problematiek zat. Op dat moment was er een mannelijke POH behandelaar, een ontzettend ouderwetse en nare man. Met hem kon ik het er niet over hebben en ben ik dus verkeerd gediagnostiseerd.

In die zelfde pubertijd periode was de computer met MSN niet weg te denken. Ook diverse chatsites voor BDSM waren gelanceerd en via een forum ben ik in contact gekomen met mensen die “psychische hulp” konden bieden. Toen nog geen idee hoe de wereld in elkaar stak ben ik met 3 mensen in contact gekomen via de betreffende chat sites.

  • De eerste had al snel een oordeel gezien mijn huidige mentale gezondheid, dat ik inderdaad een psychose had en dat het wel zou over gaan. Het is maar een fase – aldus de behandelaar.
  • De tweede “behandelaar” was net zo snel met oordelen. Ik moest eerst maar eens volwassen worden en mij niet aanstellen.
  • De derde “behandelaar” was wel de overtreffende trap. Als ik mij als meisje kon presenteren en met hem zou afspreken kon hij mij wel helpen aan de hormonen. Maar daar stond tegenover dat ik hele andere dingen met hem moest doen.

Tja dan ben je wel even uitgekeken op de GGZ als ze je toch niet serieus nemen. Doordat het weer beter ging qua psychose was ik langzamerhand “uitbehandeld”.

En dan wordt je “Volwassen” gemaakt.

Mijn jongere zusje kon wel “uit de kast” komen op 12 jarige leeftijd als lesbienne, ik was toen 16 jaar. Dit was geen gezellige periode thuis want mijn vader als homofoob had hier wel een oordeel over. Want tja 2 vrouwen met elkaar is geen probleem. En naar mij kwam er een sneer van “Als jij maar niet met een jongen thuis kom!!”

Inmiddels 18 jaar geworden realiseer je dat je anders bent, niet het gevoel te hebben in het juiste lichaam te zitten. Er niks mee te kunnen doen dan het zelf ook maar te “accepteren”. Veel bezig met werk en een studie waar m’n ouders op beleven hameren want, je bent gewoon een jongen en je moet werken voor je geld. In die periode was er gewoon geen hulp die je even kon bezoeken. Wel heb ik altijd als troost wat dames kleding bij elkaar weten te bestellen via internet. En als het huis dan leeg was kon ik mij even omkleden tot de dame die ik wilde zijn en voelen.

Samen met mijn BDSM voorkeuren en transitie gevoelens heb ik veel geheim moeten houden. En dat was mijn leven toen, beperkt worden tot een lichaam waar je ongelukkig in vast zit. Geen uitvlucht in de medische wereld. Dan maar veel en hard werken, want ik wilde zo snel mogelijk een plekje voor mijzelf. Mijn eigen huisje waar ik kon zijn wie ik was.
En ja, zeker heb ik met de gedachten gelopen om naar Thailand of Colombia te gaan voor de benodigde operaties. Maar ja, ook daar heb je geld voor nodig.

13 jaar verder!

13 jaar lang heb ik het weten uit te houden om een masker op te houden. Al die tijd van jongs af aan ben ik het meisje geweest in een verkeerd lichaam. In die 13 jaar heb ik een baan weten te vinden waarbij ik zo nu en dan alleen in een hotel of een bungalow huisje zat. Altijd gepakt en gezakt met 2 koffers, een kleine voor m’n dagelijkse werkkleding. En voor de avonden een speciale koffer waar alles van kleding, schoenen tot aan make-up in zat. Ook diverse vakanties werden zo gepland dat er altijd wat ruimte was voor wat extra kleding en dat ik altijd een hotelkamer had voor mijzelf. Ondertussen was ik altijd aan het zoeken naar mogelijkheden. Van artsen die hormonen mochten voorschrijven tot aan eventueel zelf medicatie, met de mogelijke horror bijwerkingen.

Maart 2020, Corona kwam opzetten en alles ging op slot. Zo ook mijn mogelijkheden om zo nu en dan als vrouw door het leven te kunnen gaan. Toen was ik net 31 jaar geworden en als trans-meesteres deed ik zo af en toe al BDSM sessies. Een jaar later in Mei van 2021 kwam ik door van allerlei zaken in een depressie terecht, omdat het mij letterlijk allemaal teveel werd. En uiteindelijk kwam ik in September van 2021 bij de POH van mijn huisarts terecht. Inmiddels was er veel veranderd zo ook de behandelaar zelf. Dit was inmiddels een vrouwelijke behandelaar geworden en bij haar kon ik daadwerkelijk mijn problematiek aangeven. Op het moment van behandelen bij de POH was het inmiddels November en sindsdien is het snel gegaan voor mij.

In deel 2 komt mijn sociale transitie aanbod.